Senaryo: Bruno Mattei, Claudio Fragasso
Yapım: 1984, İtalya / Fransa Süre: 97 Dakika
Oyuncular: Ottaviano Dell’Acqua, Geretta Geretta, Massimo Vanni, Jean-Christophe Brétigniere, Fausto Lombardi
B.S. 225 yılında (Bomba’dan sonra) - (evet bu kadar ucuz… Bomba’dan daha enteresan bir laf bulamamışlar oraya resmen) dünya nüfusunun büyük bir coğunluğu yok olmuş ve kalanlar Mad Max-vari bir şekilde motorsiklet çeteleri halinde wasteland’de (metruk arazi) gezmektedirler. İşte böyle bir motorsiklet çetesi, boş bir binada geceyi geçirmeye karar verir. Ancak bilmedikleri birşey vardır; bu terk edilmiş kasabanın terk edilmiş binalarını katil fareler basmıştır.
Son derece ucuz, basit ve yer yer oldukça sıkıcı olan bu filmi yine de çok sevdiğimi itiraf etmeliyim. Filmi ilk kiraladığımda, filmin konusu beni tavlamaya yetmişti; postapokaliptik bir ortam ve katil fareler! Ancak filmi izlemeye başladıktan sonra klasik kötü İtalyan trash film oyunculuğu ve bütçesiz bir yapım yavaş yavaş can sıkmaya başladı. (Karakterler Kurt, Duke, Chocolate ve Video gibi ucuz isimlere sahipler) Yine de hikayenin sıradışılığı, oyunculukların ve diyalogların komikliği, post-apokaliptik filmlere karşı olan zaafım ve acaba filmin sonunda ne olacak diye merak ettiğim için filmi sonuna kadar izledim. Ve tabi ki sonunda mest oldum! Yine bir İtalyan korku filmi finaliyle beni büyülemişti.
Bu filmin son 3 dakikası kadar harika bir son 3 dakika daha herhalde olamaz! …
Hikayede aslında 2 farklı insan türü var. Biz bunlardan sadece birini görüyoruz. Film boyunca nükleer savaş esnasında dünyanın yüzeyinde yaşamaya devam etmiş bu diğer insanlardan adeta başka bir ırkmış gibi bahsediliyor. (Güya bizim bu motorsiklet çeteliler yer altında yaşıyorlarmış da, sadece bir yerden biryere gitmek için yeryüzüne çıkıyorlarmış. Yer altında motorsikletleri ne yapıyorlar acaba?) - (Çok ucundan H.G. Wells-vari bir yukarda yaşayanlar ve yeraltında yaşayanlar teması mevcut)
Filmin sonunda tamamen radyoaktif kıyafetlerle kapalı bir şekilde bu ‘diğer’ insanlar gelip bizimkilerin sağ kalanları farelerin elinden kurtarıyorlar. Ama burdan sonra işte size dediğim o son 3 dakikada, hatta hatta filmin son 10 saniyesinde bambaşka dehşetler gizli…
Ayrıca filmin ortalarında biryerde bir kadının cesedinin gözlerinin gözçukurlarından fırlaması ve ağzından fareler çıkması da görmeye değer bir sekans.
Filmde fare yerine, Türkçemizde ‘kobay’ diye geçen ve aslında tam bir fare olmayan, fare türü hayvancıkları siyaha boyamışlar. Bu hayvanları ordan oraya, aktörlerin üzerlerine falan fırlatıp bunlara katil fare rolü oynatmışlar. İnsan izlerken gülse mi ağlasa mı şaşırıyor. (Burada aklıma gelen bir detayı sizlerle paylaşmadan geçemeyeceğim. Yine dönemin İtalyan korku filmlerinden Cannibal Apocalypse (1980) diye bir film var. Filmin sonlarına doğru alev makinalarıyla kanalizasyonlarda bir kovalamaca sahnesi var. Bu sahnelerden birinde kanalizasyondaki farelerin üzerine alev sıkıyorlar ve farelerden biri gerçekten yanarak koşup suya atlıyor. Geri sarıp, tekrar tekrar hayretler içinde izlemişimdir arkadaşlarımla beraber)
Evet… ‘kötü ama entersan İtalyan korku film cazibesi’ ve harikulade ötesi finali dışında olabilecek her konuda sınıfta kalan bu kült klasik Bruno Mattei’ye ait! Sıradışı vahşet ve inanılmayacak olayların çöp sinemasından hoşlananların kaçırmaması gereken bir film. İkinci bir defa izlemekten çok, bir kere izleyip koleksiyonunuza eklemesi çok keyifli olacak bir film Rats - Notte di terrore…
Can Evrenol
0 yorum:
Yorum Gönder